Expo wondering wandering wintering

Isabel Miquel Arques

Eerste verdieping – kamer links + slaapkamer meid

Isabel Miquel Arques kreeg op tienjarige leeftijd haar eerste camera (een Kodak Instamatic 25) van haar vader. Ze is autodidact en heeft vrijwel iedere fotografietechniek door haar handen laten gaan, van klassieke fotografie tot een pinhole camera. Na enkele baantjes in Londen en Amsterdam, als assistent voor een galerie en fotograaf Ilan Wolff, een expert in camera obscura, verhuisde ze naar Antwerpen om haar eigen weg te banen, op zoek naar de ziel van het medium fotografie.

Wars van een technisch nauwkeurige reproductie kiest ze resoluut voor de imperfectie van het experiment, met veel aandacht voor materialiteit, transparantie, textuur en tactiliteit.

‘Les Oreilles de la Mer’ is een installatie waarin de zee, de mens en het begrip oneindigheid een rol spelen. Het aantal oreilles kan oplopen tot in het oneindige, waardoor dit een kunstwerk is dat voortdurend in beweging is, zoals de zee zelf. Elk oreille heeft daarenboven een nummer waar een korte tekst bij staat, over mensen met hun eigen verhaal.

Adelheid De Witte

Gelijkvloers – gang + huiskamer

Adelheid De Witte is filosoof van opleiding en autodidact in de schilderkunst. In haar werken verzamelt ze laagjes licht en donker, lijnen en figuren in verf, pastel, houtskool of wasco. Ze brengt ze aan en wrijft of krabt ze dan weer weg. Objecten verschijnen en verdwijnen tijdens het creatieproces.

In de gang en de huiskamer van de villa toont ze 5 tekeningen die ze maakte op papier van haar grootvader en overgrootvader.

“Dit papier is afkomstig uit notitieboeken, kasboeken, bestelboeken en mappen uit het bedrijf in bouwmaterialen dat reeds drie generaties bestaat. Alle papier en karton die me aanspraken door de textuur, kleur, handschrift en kleine notities, heb ik bijgehouden. Dat is mijn verzameling, mijn eigen voorraad aan tekenpapier. Geen oneindige verzameling, als het papier op is, is het nergens meer te vinden.”

Het is een metafoor voor haar manier van werken: de tijd nemen en de tijd laten werken. Kijken – veranderen – kijken – afblijven - overschilderen - kijken.

Babs Decruyenaere

Eerste verdieping – eerste kamer rechts

Weer of geen weer, Babs Decruyenaere verzamelt kleine objecten tijdens lange wandelingen en zwerftochten, langs stranden en onherbergzame oorden. Ze observeert, selecteert en raapt stenen, botjes, bladeren, schelpen en stokjes op, creëert er een eigen universum mee. Ze stelt er ingenieuze installaties mee samen, zoals hangende mobiles, gestapelde assemblages of bijeengeraapte composities.

“Als kind was ik heel astmatisch en zat ik op internaat in het zeepreventorium. Elke vrijdagavond vond mijn mama zand en schelpjes, stokjes, steentjes in de zakken van mijn kleren. ‘Beach combing’, strandjutten, ik deed het al van kinds af.”

Babs Decruyenaere bezit een harmonieuze ingetogenheid waarmee ze nieuwe beelden schoonheid geeft, door ze te verzamelen, bij elkaar te brengen door het toeval van een blik.

De verzamelde vondsten worden nauwkeurig gefotografeerd en gecatalogeerd. Daarna worden haar fotogrammen minimalistische studies van lijnen, patronen en structuren. Het lijkt abstract, maar de natuurlijke elementen blijven herkenbaar.

Sofhie Mavroudis

Gelijkvloers – eerste kamer rechts

Tranen zijn fascinerend, ze zijn de vloeibare emotie, het water dat uit onze ogen parelt, vloeit of gutst. Vreugde, angst, verdriet, rouw of melancholie, in wezen vluchtig of onvatbaar, worden voor en door onze ogen omgezet in een tastbare, zichtbare werkelijkheid.

Tegelijkertijd rijst de vraag naar de plaats van emotie in het creatieve proces van de kunstenaar. Die vertaalt een ervaring in een gebaar, een beeld of een geluid. Daarna kan de toeschouwer zich inleven, er een eigen interpretatie aan geven. Sofhie Mavroudis draait dit artistieke proces om. Ze zet de emoties van het publiek om in een kunstwerk, wat op zijn beurt opnieuw emoties oproept.

Door de tranen te verzamelen in kleine flesjes, wordt de emotie zichtbaar gemaakt en kostbaar bewaard. Vrijwilligers registreerden de bron van de tranen. De installatie van flesjes met tranen en fragmenten van getuigenissen worden gekoppeld aan een video, geprojecteerd op een paraplu.

DOE MEE!

De kunstenaar is nog op zoek naar mensen die een traantje over hebben voor dit project. Doneer hier uw huilwater, vreugdetranen of emotioneel vocht: www.sofhiemavroudis.com/larmes

Koen Broucke

Eerste verdieping – tweede kamer rechts

Koen Broucke behoort tot een traditie van wandelende schilders. Denk aan het werk van Caspar David Friedrich, ‘De wandelaar boven de nevelen’.

“Wandelen is een manier om in het leven te staan, wandelen is een roes”, zo staat het in zijn geschilderd dagboek “Het geheugen van sneeuw”. Daarin laat hij zijn gedachten de vrije loop en verzamelt nieuwe schatten voor de Wunderkammer in zijn Villa des Roses. Die woning in Waulsort is ondertussen een privé-museum met verzamelingen, kunstvoorwerpen, exotica, sporen van obsessies en expedities, memorabilia van reizen. Het is de plek waar nagedacht, gelezen, gemusiceerd, geschilderd en geleefd wordt.

Koen Broucke pendelt tussen het zuiden en het noorden van dit land, tussen de heuvels en de zee. Om op beide plaatsen te dralen, te denken en te verzamelen. Niet zelden spelen zijn vondsten later een hoofdrol op zijn doeken. Zoals bij de werken in het ‘rode kamertje’, die hij zelf koos “omdat het licht er zich zo mooi gefilterd verspreidt”. Een beetje en sourdine. Met aandacht maar zonder schreeuwerigheid. De werken vertellen ons dat tijd verstrijkt, maar dat dat niet belangrijk is. Het is het moment dat telt.